Książki romantyczne wiele zyskały dzięki twórczości brytyjskiej pisarki Helen Fielding. Jej cykl poświęcony tytułowej bohaterce Bridget Jones wyłamuje się wszelkim schematom, z jakich czerpie gatunek romansów. Na pierwszy rzut oka, protagonistka nie jest postacią, której chciałoby się kibicować. Bridget jest pełna kompleksów, odpycha od siebie ludzi i czasami nie przestrzega zasad higieny osobistej. Z czasem jednak, coraz bardziej zaczynamy dostrzegać w niej cechy charakteru, które sami posiadamy, dzięki czemu znacznie łatwiej jest się nam z nią utożsamiać. I piszę to jako przedstawiciel brzydszej płci. Cykl „Bridget Jones” w trzecim i czwartym tomie nie był już tak porywający, ale nie zmienia to faktu, że dwie pierwsze części nadal pozostają świetnymi książkami.

Pamiętacie, jak przy „Love, Rosie” pisałem, że Cecelia Ahern jest mega zdolną pisarką? „PS Kocham Cię” jest tego kolejnym potwierdzeniem. Właściwie, w moim osobistym rankingu, ta pozycja stoi na jeszcze wyższym poziomie. Nie jest to natomiast historia, z której również biło sporo ciepła. Jasne, książka potrafi przyprawić człowieka o uśmiech na twarzy, lecz jej punkty wyjściowy sam w sobie nie napawa zbytnim optymizmem. Otóż, w powieści śledzimy losy Holly, która do szaleństwa była zakochana w Gerrym.

Niestety, los chciał, że mężczyzna zmarł, przez co dziewczyna na nowo musi ułożyć sobie życie. Żałoba zdecydowanie jej w tym nie pomaga, ale na szczęście jej partner przed śmiercią o wszystkim pomyślał. W dniu trzydziestych urodzin Holly, bohaterka otrzymuje listy od Gerry’ego, w których tłumaczy jej na nowo zacząć żyć. Każda wiadomość kończy się słowami „PS Kocham Cię”.

Podobnie jak w przypadku wcześniej opisywanego „Zanim się pojawiłeś”, książka „Tamte dni, tamte noce” również zyskała na popularności, kiedy do kin trafiła produkcja będąca adaptacją powieści Andre Acimana. Film spotkał się z ciepłym przyjęciem krytyków, co zaowocowało chociażby Oscarem za najlepszy scenariusz adaptowany. Pokazuje to tym samym, jak dobrą historię przygotował pierwotnie autor książki.

Dzieło Acimana opowiada o wakacyjnym romansie pomiędzy nastoletnim chłopakiem Elio, a dorosłym mężczyzną Oliverem. Dzięki motywowi miłości homoseksualnej, autorowi udało się trochę inaczej podejść do tematyki miłosnej. Na kolejnych stronach poznajemy myśli Elio, który próbuje zrozumieć sytuację w jakiej się znalazł, a także obserwujemy rewelacyjnie zarysowane portrety psychologiczne obu bohaterów.

A co gdybym powiedział wam, że główni bohaterowie książki umrą szybciej niż powinni i nie będzie to spoilerem? Dokładnie tak to wygląda w powieści Johna Greena, który opisał w „Gwiazd naszych wina” relację pomiędzy nieuleczalnie chorymi nastolatkami. Ona cierpi na raka tarczycy czwartego stopnia, natomiast on boryka się z rakiem tkanki kostnej. Pomimo tragedii jaka spotkała Hazel i Gusu, bohaterowie nie tracą poczucia humoru i nie użalają się nad swoim losem. Ogromną siła książki jest to, że nie sympatyzujemy z postaciami tylko dlatego, że są chore, lecz z bardziej błahego powodu. To po prostu świetnie napisani nastolatkowie, z których aż wylewa się dobroć i charyzma. „Gwiazd naszych wina” siłą rzeczy jest książką smutną, jednakże autor nawet na moment nie rezygnuje z dobrego humoru. A przynajmniej próbuje.