Remont mieszkania stanowi dość duże wyzwanie nie tylko dla fachowców zajmujących się na co dzień odnawianiem pomieszczeń, ale też dla domowników, gdyż wiąże się on nierozerwalnie z bałaganem, wynikającym z prac przygotowawczych oraz przeprowadzaniem samego remontu. Istnieje jednak możliwość ograniczenia niedogodności, między innymi poprzez zastosowanie metody „płytki na płytki”. W tym przypadku odchodzi nam problem ze zbijaniem starej terakoty i glazury, a co za tym idzie, nie musimy tracić czasu na wynoszenie i pozbywanie się gruzu. Decydując się na położenie nowych kafelków na stare, powinniśmy zdawać sobie sprawę, że grubość ścian ulegnie zwiększeniu o około 1,5 cm, a podłogi o około 2 cm. Metodę „płytki na płytki” możemy stosować tylko w pomieszczeniach wewnętrznych.
Stare podłoże z płytek ceramicznych to podłoże wymagające szczególnej uwagi. Po pierwsze, jest ono niechłonne i w związku z tym trudno do niego cokolwiek przykleić. Po drugie, decydując się na położenie płytek na stare płytki, musimy wiedzieć, czy stare kafelki mocno trzymają się podłoża i są stabilne (nie mogą być położone na tzw. placki). Ważnym elementem jest też sprawdzenie ich prawidłowego położenia, czyli czy ściana obłożona starymi płytkami jest równa. Teraz możemy przystąpić do usunięcia ze starej powłoki wszelkich substancji mogących niekorzystnie wpłynąć na przyczepność ściany (kurzu i pyłu). Często przed przystąpieniem do położenia nowej glazury czy terakoty wykonuje się tzw. matowienie. Polega ono na przetarciu starych kafelków papierem ściernym (matowienie zwiększa przyczepność ściany). Oczywiście po matowieniu musimy ścianę umyć i dokładnie odpylić. Tak przygotowane podłoże malujemy odpowiednim środkiem podkładowym (gruntem) – także zwiększającym przyczepność powierzchni. Do kładzenia kafelków przystępujemy dopiero po dokładnym wyschnięciu ściany.
Decydując się na wybór odpowiedniego kleju do kafelków, dobrze jest wiedzieć, co oznaczają poszczególne symbole umieszczone na opakowaniach danego produktu oraz w ich karcie technicznej.
Jeżeli klej do płytek oznaczony jest literą C, to znaczy, że w opakowaniu znajduje się preparat cementowy. Wymaga on przed użyciem rozrobienia z wodą we właściwych proporcjach.
Klej oznaczony na opakowaniu literą D wskazuje, że mamy do czynienia ze środkiem dyspanseryjnym przystosowanym do natychmiastowego użycia. Taki klej jest elastyczny i może być zastosowany na różnego rodzaju odkształcone powierzchnie.
Litera R widoczna na opisie produktu określa nam klej zrobiony na bazie żywic reaktywnych, który charakteryzuje się bardzo dużą przyczepnością. Tego typu klej jest szczególnie polecany do stosowania na „trudne” podłoża. Oprócz powyższych symboli na opakowaniach produktów przeznaczonych do przyklejania płytek możemy znaleźć też inne, dzielące kleje na klasy.
Cyfrą 1 oznacza się kleje zwykłe i normalnie wiążące. Cyfra 2 wskazuje, że produkt jest klejem o podwyższonych parametrach. Literka F symbolizuje klej szybkowiążący. Litera T charakteryzuje klej o zmniejszonym spływie. Symbol E to oznaczenie kleju o wydłużonym czasie otwartym, S1 to klej odkształcalny, a S2 to klej wysoko odkształcalny.
Kładzenie kafelków na stare płytki wymaga zastosowania specjalnego, profesjonalnego kleju. Powinien on przede wszystkim charakteryzować się zwiększonym stopniem przyczepności oraz elastyczności. Klasa C2 według normy PN-EN 12004 oznacza właśnie kleje o zwiększonej przyczepności, zaś symbol S1 wskazuje na zwiększoną elastyczność kleju. Niektórzy fachowcy preferują w przypadku klejenia płytek na płytki użycie zaprawy cementowej (nieelastycznej), twierdząc, iż duża elastyczność kleju nie jest wymagana w związku z faktem, że podłoże ze starych kafelków nie jest sprężyste.
Podstawą klejenia kafelków na kafelki jest zasada, że płytka nie może ślizgać się na ścianie (czyli z niej „spływać”). Kleje rekomendowane do użycia w przypadku kładzenia płytek na płytki są kleje epoksydowe. Niestety, są one drogie, ale za to charakteryzują się bardzo dużą siłą wiązania. Tego rodzaju klejów nie musimy wcześniej rozrabiać z wodą. Po prostu możemy ich używać od razu, bezpośrednio z wiadra. Kleje epoksydowe doskonale wypełniają przestrzeń pomiędzy starą a nową warstwą płytek, zapewniając doskonałą przyczepność oraz trwałość wykonanej pracy.
Innym rodzajem kleju dedykowanego specjalnie do metody kafelki na kafelki jest klej żelowy. Korzystanie z tego typu kleju jest o tyle prostsze, że nie wymaga on wykonania warstwy podkładowej z gruntu. Klej żelowy jest bardzo łatwy w kładzeniu na podłoże, nie ulega „rolowaniu” za pacą oraz charakteryzuje się wysoką przyczepnością. Fakt, iż kleje żelowe nie wymagają gruntowania, znacznie przyspiesza wykonanie pracy, gdyż nie musimy tracić czasu na sam proces gruntowania, jak również na oczekiwanie na dokładne wyschnięcie ściany. Kleje żelowe z reguły nadają się do użycia na wszystkie rodzaje starych płytek (gresy polerowane, gresy techniczne, glazura). Świetnie sprawdzają się podczas układania kafelków o niewielkich rozmiarach, jak również w czasie kładzenia płyt o bokach powyżej 60 cm.
Reasumując, metoda płytki na płytki pozwala na zaoszczędzenie czasu na zrywanie starych kafelków i wynoszenie gruzu, ale w praktyce jest nieco droższa i wymagająca większej wiedzy fachowej. Kleje do niej przeznaczone kosztują więcej niż zwykłe, gdyż specyfika podłoża wymaga zastosowania produktów lepszej jakości, specjalnie dedykowanych do tego typu prac.